Dit artikeltje schreef ik voor het ‘Kristalnieuws’, het kwartaalblad van de stichting HoriSon. Het geeft iets weer van mijn gedachtegang nadat ik op een ‘Option-manier’ ben gaan denken in het dagelijks leven.

Toen ik de afgelopen week met mijn buurvrouw op het stoepje zat, zei ze ineens “Weet je waar ik het met jou nou eens over wil hebben? In hoeverre jij nou vindt dat er ‘facts of life’ zijn…”. Mijn bezoek arriveerde en mijn buurvrouw verdween. Maar haar vraag bleef hangen. Facts of life… wat zijn dat eigenlijk? Van die dingen waarvan iedereen elkaar vertelt dat dat ‘nou eenmaal zo is in het leven’. Laat ik er eens een paar verzinnen. ‘Na een paar jaar wordt je huwelijk nou eenmaal saaier’. Of:”Naar school gaan is nou eenmaal vervelend”.

Of: “Het leventje van een kind is zorgeloos”.

Met de openheid van Option daarnaast kan ik me gemakkelijk voorstellen dat ik het tegenovergestelde als waarheid zou kunnen kiezen. Dat ik mijn aannames en ideeën daarover kan veranderen. “Na een paar jaar is je huwelijk pas ‘op smaak’!” “Naar school gaan is het opwindendste avontuur van je leven: leren schrijven, leren lezen, leren meedoen in de wereld!”

Mijn vriend beweert: er zijn alleen maar fysieke ‘facts of life’, geen psychologische. Dat zou betekenen dat je je gevoel ergens over altijd zelf kunt maken, maar de tastbare eigenschappen ervan vaststaan. Eens even kijken. Fysieke facts of life. ‘Je wordt ooit geboren, je gaat ooit weer dood. Maar mijn buurvrouw Rony komt met het verhaal dat zelfs daar rek in zit: een man die 250 jaar zou zijn geworden… zou een mens daar invloed op hebben? Ook Raun Kaufman heeft eens gezegd: ‘I’m gonna believe I can live forever, so I will’. (‘Ik ga lekker geloven dat ik eeuwig kan blijven leven, en dan gebeurt het ook’).

Misschien moet ik naar de nog statistischere ‘facts of life’. Dingen die je kunt meten. Mijn huis ligt driehonderd meter van de school vandaan. Mijn boodschappentas weegt vijf kilo. Maar of ik het ver vind naar de school, en of ik die tas zwaar vind… daar ben ik weer zelf bij.

Misschien kan ik de weg naar school lang vinden, omdat mijn kind een woelwater is en telkens bijna de straat op rent. Of ik vind de weg te kort, omdat ik pas halverwege mijn verhaal was toen we al bij school aankwamen. Of toch weer lang, omdat ik een blaar onder mijn voet heb en ik elke stap voel. En die tas: als die een prachtige tekenkoffer bevat die ik al tijden wilde hebben, dan lijkt hij toch minder te wegen dan als hij vol zit met aardappels en pakken melk.

Het leuke aan Option vind ik dat je met dit soort dingen gaat spelen, overal een vraagteken achter kunt zetten. Soms word ik er ook wel eens tureluurs van: alles verschuift steeds, niets is onmogelijk…

Een wereld waarin de meeste ‘feiten’ omvallen als je ertegenaan duwt. Wat blijft er dan nog over? Voor mij is dat openheid. Geen molens meer om tegen te vechten. Ik wil iets, en ik beweeg in de richting van wat ik wil. Het leven reikt me dingen aan, maar ik bepaal hoe ik daarop reageer. Mijn emoties zijn niet langer ‘facts of life’, maar bestuurbaar door mij. Vaak vergeet ik het allemaal weer en ben ik net als vroeger boos, of verdrietig, ‘zomaar’, omdat iemand wegloopt zonder me te groeten. Maar als ik er even voor ga zitten, is het fantastisch om mijn aannames er onderuit te halen en eens goed tegen het licht te houden. Geloof ik dat nou wel echt, dat dat betekent dat hij niet om me geeft? Nee, eigenlijk niet, nou ik het zeg. Is dat verdriet dan nog nodig? Nee, eigenlijk ook niet. En voor ik het weet, voel ik de opluchting binnenstromen…

Zoals elders op deze site te lezen is, heb ik mijn Option-gedachten ontleend aan het Option Process® en de Optionmethode®.